Kronkelende kunst op Limburg DC

Wandelen op zwevende paden te midden van de natuur. Binnenkort kan het op de Diepenbeekse campus Limburg DC, dankzij de bekende architecten Gijs Van Vaerenbergh. Het duo ontwierp unieke belevingspaden, die de verschillende delen van de campus met elkaar verbinden.

De campus in Diepenbeek is in transformatie. Limburg DC, zoals de campus recent gedoopt werd, wordt een levendige en groene site naar Amerikaans model, waar kennisinstel – lingen, bedrijven en andere stakeholders mekaar ontmoeten. Limburg DC bestaat uit drie grote deelcampussen: de onderwijscampus met UHasselt, PXL en UCLL, Health Campus Limburg DC en de Bouwcampus. Op dit moment worden die verschillende delen omringd door ontoegankelijke natuur.

Campusbeleving
“Eén van onze doelstellingen bij de opmaak van het masterplan was om de waardevolle natuur opnieuw toegan – kelijk te maken”, zegt gedeputeerde voor Economie en voorzitter van POM Limburg Tom Vandeput. “In de eerste plaats om de biodiversiteit op het terrein te verhogen, maar zeker ook voor de beleving van bewoners en omwonenden. Een groene omgeving, met wandelpaden en rustplekken, maakt het campusleven zoveel aangenamer.” Daarop stelde POM Limburg studiebureau D+A uit Halle aan voor een totaalontwerp van de land – schapsinrichting op de campus, en het gerenommeerde architectenbureau Gijs Van Vaerenbergh om de wandelpaden te ontwerpen. De volledige ontwikkeling gebeurt in nauw overleg met Natuurpunt en andere betrokken actoren.

Eilandtuin
Gijs Van Vaerenbergh is een samenwerking van twee Belgische kunstenaars-architecten, Pieterjan Gijs en Arnout Van Vaerenbergh. Vooral bekend in Limburg zijn het doorkijkkerkje – Reading Between The Lines – in Borgloon, en Labyrint op C-mine, beide ontwerpen van hun hand. “Maar het was vooral het concept van de Eilandtuin in de plantentuin in Meise dat ons aansprak”, zegt POM-manager Team Ruimte Stijn Vercampt. “De inrichting daar sloot perfect aan bij de beeldkwaliteit die wij voor ogen hadden voor de campus. De natuur in de plantentuin wordt op een bijzondere manier verweven met het pad, waardoor een totaalbeleving gecreëerd wordt. Wij kiezen voor een vergelijkbare aanpak, waarbij er voor de aanleg van de paden zo weinig mogelijk bomen worden gekapt.”

Kunstwerken
Het architectenduo ontwierp een concept voor de twee belangrijkste wandelverbindingen van de campus. Deze routes verbinden de Bouwcampus met de Health Campus en met de toekomstige Spartacushalte in het campushart. Ze zijn dus functioneel en brengen bezoekers eenvoudig van de ene naar de andere plek. Maar de wandelpaden zijn meer dan snelle verbindingswegen; het zijn eigenlijk kunstwerken op zich. Arnout Van Vaerenbergh en Pieterjan Gijs: “In de Eilandtuin van Meise konden we een nieuwe tuin vorm geven rond het wandelpad. In dit project is de logica omgekeerd en vertrekken we van de bestaande natuur, die we maximaal willen vrijwaren en zo goed mogelijk in beeld willen brengen. De paden lopen door bijzonder natuurgebied dat in natte periodes als buffer- en overstromingsgebied dienst doet. Het pad zweeft daarom boven de grond en is vormgegeven als een grillig, slingerend vlak. Door de grillige vorm worden bestaande bomen maximaal geïntegreerd in het pad en ontstaat er een grote diversiteit van zichten, hoeken en plekken. Het pad verbreedt en versmalt, waardoor naast wandelen ook plaats ontstaat voor stilstaan, zitten, onderzoeken, ver kijken en dichtbij ontdekken. In de kleine en grote bochten valt er steeds iets nieuw te ontdekken onder en naast het pad. Bijzondere ingrepen transformeren het pad en brengen de verschillende biotopen in beeld. Ter hoogte van de vijver verandert het pad bijvoorbeeld in een steiger en op open plekken ontstaan platformen en rustplekken. Verschillende kleine ingrepen zoals openingen voor bomen, stapstenen of zitelementen dragen verder bij aan de bijzondere beleving.”

‘De wandelpaden bestaan uit stalen ‘ribben’, die opgevuld worden met beton. De zogenaamde ribben creëren een kronkelend lijnspel tussen en rond de bomen.’

Lijnenspel
De wandelpaden bestaan uit stalen ‘ribben’, die opgevuld worden met beton. De zogenaamde ribben creëren een kronkelend lijnenspel tussen en rond de bomen. Stijn Vercampt: “Het pad loopt onder meer over water, langs de vijver en langs het blauwgrasland. Allemaal verborgen plekken waar campusbewoners tot op vandaag niet konden komen. Binnenkort kunnen bezoekers dus niet alleen de campus doorkruisen via een kortere route, maar ook genieten van boeiende natuur.” Ondertussen is de omgevingsvergunning aangevraagd en wordt een uitvoerder aangesteld. Voorzien wordt dat de paden vanaf begin 2024 worden aangelegd.